Jest sam środek stoner rockowego zamieszania. Kapele powstają i upadają. Nawracają się na nową modę. Próbują wpisać się w to, czego słucha (zachodni) świat, dlatego odgrzewają patenty sprzed trzydziestu lat, dodają szczyptę jeszcze wcześniejszej psychodelii, a całość produkują w nowoczesnych warunkach. Rezultatem jest mieszanka tyle mocna, co ulotna. Po roku moda mija. Pozostają płyty i nieliczne kapele. Część z nich się broni, inne niekoniecznie. Spiritual Beggars należy na szczęście do tej kategorii, która po latach brzmi jeszcze całkiem nieźle i przekonująco. Mantra III, nagrany dwa lata przed Ad Astra – albumem, który zaprowadził ich do świata pokręconych psychodelicznych dźwięków i dziwnych wypraw – brzmi doskonale.
Przede wszystkim słychać tu bluesa przefiltrowanego przez dokonania Black Sabbath z domieszką grunge'owych harmonii. Chwilami mam wrażenie jakbym słuchał grających szybciej Alice In Chains. A zaraz potem jakby Iommi i spółka nagrali nowe numery. Dodatkowo uparte ucho odnajdzie wspólne elementy między Spiritual Beggars a Black Label Society – wszak korzenie te same, a wokalnie też całkiem blisko.
Blues tu jest potężny, zamaskowany ścianą riffów i doomowych masywnych progresji, tylko jakby przyspieszonych, na wyższych obrotach. Oczywiście czasem zdarzą się już psychodeliczne szaleństwa i kombinacje (końcówka Lack Of Prozac chociażby lub Inside Charmer), ale z drugiej strony jest nawet przebojowa, bardzo melodyjna, urozmaicona smyczkami kompozycja Euphoria. Ciekawostką jest Superbossanova, w rytmie adekwatnym do tytułu, z Hammondem i delikatną gitarą – fajny przerywnik. Może się podobać bliski twórczości Kenny Wayne Shepherda bluesik Send Me A Smile. Cosmic Romance z kolei to Deep Purple z Davidem Coverdalem i Glennem Hughesem z okresu Burn i Stormbringer – niczym żywcem wyjęte, ale zajebiste, naprawdę jeden z najfajniejszych fragmentów płyty.
Spiritual Beggars na Mantra III to kwintesencja stoner rockowego grania – dynamicznie, ale z odrobiną psychodelicznych odjazdów. Masywnie i ponuro, ale melodyjnie. Wściekle, ale z typowo bluesowymi solówkami. Jako taki, album należy bezsprzecznie do kanonu stylu i jeśli nie wiesz jeszcze, jak brzmiał stoner rock, to Mantra III z powodzeniem ci go przybliży.
ocena: 8.2/10
Przeczytaj jeszcze
COMPULSIVE + CRY OF THE NILE „The Voiceless Symphony”
MISANTHROPIC RAGE „Gates No Longer Shut”
EXHORDER „Defectum Omnium”
CORTEGE „Vandari”
SAMAEL „Passage – Live”
LA MER „Tetrahedra”
ABSQUE COR „Na zawsze cieniem…”
WAYFARER „American Gothic”
REBAELLIUN „Under the Sign of Rebellion”
WILCZYCA „Magija”
RAVENOIR „Cultus Inferi”
THY CATAFALQUE „Alföld”
HYPNOS „Deathbirth”
SEPULCRUM „Lamentation of Immolated Souls”
KINGDOM „Abusive Worship In The Chamber Of Shame”
FURIA GNIEW „Wstyd”
MROME „Leech Ghetto”
SZNUR „Ludzina”
TÚRIN TURAMBAR „RABARBATTOIR czyli CUDOWNE ROZMNOŻENIE SMOŁY”
PUKEWRAITH „Banquet of Scum”
HELL’S CORONATION „Transgression of a Necromantical Darkness”
EUTANOR „Assembling Tomorrow”
NUNSLAUGHTER „Hells Unholy Fire”
MROME „Noetic Collision On The Roof Of Hell”
WILCZYCA „Magija”
MOLEKH „Ritus”
CTHULHUSS „Oblteration Of Soul”
DOOMSTER REICH „Blessed Beyond Morality”
UKĆ „Coming Out”
