FIASKO „Mizantropolia”

Wydawnictwo niezależne, 2020

Muzyka: Post Metal / Post Black Metal
Strona internetowa:
https://fiaskopolo.bandcamp.com/
Czas trwania: 24:00 minuty (4 utwory)
Kraj: Polska

Warszawski FIASKO wypuścił drugi materiał, w międzyczasie po zmianie składu (konkretnie basisty i gitarzysty) oraz tym razem o ponad połowę krótszy niż jego poprzednik, a także w nieco zmienionej stylistyce (całkowicie bez elektronicznych sampli). Materiał ten powstawał w 2019 roku, został nagrany w Heinrich House Studio…

Minialbum rozpoczyna utwór „Golem”, który nie jest death-metalowy jak „Golem” legendarnego PROTECTOR’a ale jego ciężkość i ponury mrok równie miażdżą, raczej w post-black-metalowym stylu (niektóre rozwiązania aranżacyjne przywołują wspomnienia o GRUZJI) z głęboką groove’ową skazą oraz ze sludge-metalowymi pierwiastkami. To też jakby mezalians wściekłego metalowego grania z rzewnymi nowo-falowymi piosenkami. A zdywersyfikowane wokale jeszcze bardziej podkreślają tą różnorodność stylistyczną (od growli, wrzasków, melorecytacji, złowieszczych szeptów aż do mrocznych czy płaczliwych śpiewów), co niejednokrotnie jeszcze się powtórzy w kolejnych kompozycjach.

Tytułowy utwór „Mizantropolia” kontynuuje muzyczną podróż poprzez post-metalowe rejony, może dłużej zatrzymując się na core’owych i groove’owych tematach. Chociaż oddech grobowego Black Metalu jest wciąż wyczuwalny… Ten klimat, to przerażenie, ta poetycka furia…

Trzeci, „Uzurpator” już nie pozostawia wątpliwości co do tego dźwiękowego kolażu. Choć wszystko osnuwa black-metalowa mgła, to wciąż przedzierają się groove-metalowe wtręty, a nawet sludge’owe lub stoner’owskie zagrywki oraz częściej czyste wokalizy.

„Letarg” wieńczy ten krótki materiał. Najbardziej melancholijny, najbardziej post-metalowy z wydatną new-wave’ową cechą, chociaż nie pozbawiony tych blackowych ugryzień. Utwór chyba najbardziej klimatyczny, ale tak samo aranżacyjnie zaskakujący i wielobarwny.

Tutaj muzyka zaskakuje, transformuje (czasem delikatnie się przeistacza, innym razem brutalnie oznajmia swoją zmianę). Także tempa potrafią zaskakiwać, od wolnych motywów po opętańcze przyśpieszenia. A nastrój? Ponury, mroczny, przerażający, przytłaczający, tajemniczy…

Polskojęzyczne liryki nadają swoistego charakteru. W wyszukany, aczkolwiek nie-prostacki sposób poruszają realne tematy, raczej dotykające społeczeństwa.